شناكردن عبارت است از حركات منظم دست‌ها و پاها و به‌طور كلي بدن كه امكان پيشروي موجودات زنده در آب را ممكن مي‌سازد. ورزش شنا يكي از ورزش‌هاي آبي است كه ورزشكاران با شنا كردن در آب به رقابت مي‌پردازند.
تاريخچه شنا در جهان
شواهد نشان مي‌دهند كه قدمت شنا و شنا كردن به ۲۶۰۰ سال قبل از ميلاد در تمدن مصر و بعد از آن در تمدن‌هاي آشور و يونان و روم باستان بازمي‌گردد. آنچه از گذشته آموزش شنا مي‌دانيم بر اساس يافته‌هايي است كه از «حروف تصويري» هيروگليف مصريان به دست آورده‌ايم. يوناني‌هاي باستان و رومي‌ها شنا را جزو برنامه‌هاي مهم آموزش نظامي خود قرار داده بودند، و مانند الفبا يكي از مواد درسي در آموزش مردان بوده‌است. شنا در شرق به قرن اول قبل از ميلاد بازمي‌گردد. ژاپن جايي است كه شواهد و مداركي از مسابقات شنا در آن وجود دارد. در قرن هفدهم به دستور رسمي حكومتي شنا به صورت اجباري در مدارس تدريس مي‌شد.
مسابقات سازمان يافته شنا در قرن ۱۹ ميلادي قبل از ورود ژاپن به دنياي غرب شكل گرفت. از قرار معلوم مردم ساحل‌نشين اقيانوس آرام، به كودكان هنگامي كه به راه مي‌افتادند يا حتي پيش تر شنا مي‌آموختند. نشانه‌هايي از مسابقات گاه‌وبيگاه ميان مردم يونان باستان وجود دارد و همچنين يكي از بوكسورهاي معروف يونان شنا را به عنوان تمرين در برنامه ورزشي خود گنجانيده بود. رومي‌ها اولين استخرهاي شنا را بنا كردند و گفته مي‌شود كه در سدهٔ يكم پيش از ميلاد گايوس ماسناس[۲] رايزن سياسي سزار آگوست رومي، نخستين استخر آب گرم را ساخت.
برخي عدم تمايل اروپائيان به شنا را در سده‌هاي ميانه ترس از گسترش و سرايت عفونت و بيماري‌هاي مسري مي‌دانند از طرفي شواهدي وجود دارد كه نشان مي‌دهد در سواحل بريتانياي كبير در اواخر قرن ۱۷ ميلادي از شنا در آب به عنوان وسيله‌اي براي درمان استفاده مي‌شد. البته تا پيش از قرن نوزدهم شنا به عنوان تفريح و ورزش در ميان مردم جايگاهي پيدا نكرد. زماني كه نخستين سازمان شنا در سال ۱۸۳۷ تأسيس شد در پايتخت بريتانيا يعني لندن، ۶ استخر سر پوشيده وجود داشت كه مجهز به تخته شيرجه بودند. در سال ۱۸۴۶ اولين مسابقهٔ شنا در مسافت ۴۴۰ يارد در استراليا بر پا شد كه بعد از آن هر ساله نيز به اجرا درآمد. باشگاه شناي «متروپوليتين»[۳] لندن در سال ۱۸۶۹ تأسيس شد كه بعدها به انجمن شناي غير حرفه‌اي تغيير نام پيدا كردكه در واقع هيئت رئيسه شناي غير حرفه‌اي بريتانيا بود. فدراسيون‌هاي ملي شنا در چندين كشور اروپايي در سال ۱۸۸۲ تا ۱۸۸۹ شكل گرفتند…
تاريخچه شنا در ايران
تاريخچه شنا به عنوان يك ورزش، در ايران، بسيار كوتاه است ولي به‌طور كلي هم اين رشته از ورزش به نسبت ديگر رشته‌ها در كشور ايران چندان پيشرفتي حاصل نكرده‌است. در حالي كه به جهت موقعيت جغرافيايي ايران كه در شمال و جنوب كشور به دريا متصل است و هم به جهت تأكيدات مذهبي، مي‌بايستي اين ورزش را مورد توجه قرار مي‌دادند.
در قديم، مكان‌هايي شبيه استخر سرپوشيده در حمام‌ها مي‌ساختند، به نام چال حوض. اين چال حوض‌ها، كه حداكثر از ۱۰ متر تجاوز نمي‌كرد، براي شنا كردن و آب‌بازي بود. در اطراف چال حوض‌ها، سكوهايي به ارتفاع ۲ يا ۳ متر وجود داشت كه از بالاي آن به درون آب مي‌پريدند و عملياتي مانند پشتك و وارو انجام مي‌دادند. روشنايي چال حوض‌ها از سوراخ كوچكي كه در سقف بود، تأمين مي‌شد. در اين گونه آبگيرهاي غير بهداشتي، هيچ گونه مقرراتي وجود نداشت و هر كس مي‌توانست قبل از استحمام يا پس از آن وارد چال حوض شود و به آب‌بازي و شنا كه به معناي واقعي هم شنا نبود بپردازد. تا سال ۱۳۱۴ در سراسر ايران حتي يك استخر شنا هم نبود و فقط در اردوگاه نظامي اقدسيه تهران يك استخر براي آموزش شنا به دانشجويان دانشكده افسري ساخته بودند. در سال ۱۳۱۴، استخر ديگري در باغ فردوس شميران احداث شد كه به وزارت فرهنگ تعلق داشت. نخستين استخري كه براي استفاده ورزشكاران و تعليم اصول جديد شنا به آن‌ها به وجود آمد، در سال ۱۳۱۴در منظريه تهران بود كه يك مربي ورزش خارجي به نام «گيبسون» بر آن نظارت مي‌كرد. پايه‌هاي ورزش شناي نوين در ايران از همان استخر منظريه گذاشته شد.
- ۸۷ بازديد
- ۰ نظر